MI PENE VOL.2 :D

DATOS PRINCIPAIS

Autor:Picasso

Obra:"As meninas"

Século:XX

Estilo: Cubista

CONTEXTO HISTORICO

Logo da I Guerra Mundial Picasso, quizais desbordado ou desconcertado polos novos rumbos que están tomando as creacións vaguardistas decide volverse clásico e para iso volve á pintura, á historia da pintura e a reflexionar sobre ela, adiantándose ao que anos despois ía ser un trazo común do panorama artístico. Será clásico en relación á arte contemporánea, a outros artistas e a se mesmo. Clásico no sentido de intemporalidad, de imaxe que atravesa a fugacidad do tempo e perdura. Esa perdurabilidad conséguese prescindindo do accidental e mostrando aquilo que o define, que o conforma. Nas vaguardias isto concretouse nunha radical posta en cuestión da linguaxe plástica e Picasso máis que ningún outro artista nunca se detivo na procura desa linguaxe, que sempre foi incesante, agora reinterpretando obras de artistas do pasado, reflexionando con esa linguaxe sobre elas, e abrindo así unha nova vía ao clasicismo. A reflexión non é arbitraria pois selecciona aqueles temas que en relación coa natureza, a procura de seguridade e confianza resulta máis inmediata.

Esta revisión histórica comeza con Mulleres de Alxer, obra de Delacroix, quizais si hai un acontecemento externo que lle marca para iniciar estas series de interpretación de obras de grandes artistas do pasado: Matisse con quen lle unía un profundo afecto a quen visitaba e con quen charlaba de forma regular, acaba de morrer en novembro de 1954, Picasso comeza este cadro en decembro e os recursos matissianos están presentes.

Picasso traballou na serie das Meninas desde o 17 de agosto ao 30 de decembro de 1957. Picasso non fai só unha reinterpretación no cadro, fai 58 cadros, que finalmente doou ao Museo Picasso de Barcelona en 1968. Durante os primeiros meses de traballo nestes cadros non deixou que ninguén, excepto Jacqueline víseos.

Picasso vaise a permitir ademais da reinterpretación da obra, a introdución dalgúns elementos novos no cadro como pombas, retratos de Jacqueline. Entre outras licenzas hai un elemento que destaca: a disposición do cadro, Picasso opta por un formato horizontal, en lugar do vertical que uso Velázquez, este formato é máis narrativo, vese así obrigado a estender a imaxe, baixar os teitos e destacar a figura do pintor case xigantesco.

Para intensificar a sensación espacial e crear un recinto cúbico estendeu a parede da dereita destacando as ventás como fixera Velázquez. creou unha construción onde o que importa é a relación espazo, neste caso do estudo e os personaxes.

ANALISE DA OBRA

A Obra é unha versión cubista de "As Meninas" de Velasquez realizada por Picasso. O punto focal atópase na porta; en canto a cor podemos observar que este é frio e monocromático, é dicir, o mesmo pero en diferentes tonalidades; o movemento viaxa da porta cara á esquerda baixando cara ao prato e cara da figura da señora, pasa pola nena, sobe polas fiestras, dá volta polo rostro do pintor onde xira para irse á esquina do can; as liñas máis importantes son a curvilínea que viaxa desde a porta polas persoas e sobe ás fiestras, as diagonais que van do chan a esquina pasando polo cadro e as que van de esquina polo can; é un espazo aberto do mesmo xeito que a orixinal xa que a túa mente viaxa tratando de decifrarla; a textura é aspera; os patróns vémolos nas formas cadradas e é bastante iregular do mesmo xeito que o ritmo, moi variada en canto a formas, liñas e luminosidade; altamente contrastante en luminosidade e asimetría; a perspectiva é linear e ten un equilibrio logrado dun xeito tenso. Deste xeito podemos apreciar un pouco máis o interesante do traballo de Picasso.

DATOS DA OBRA

Obra:As señoritas de Avignon

Data:1907

Estilo:cubista

Autor: Pablo Ruíz Picasso

CONTESXTO HISTÓRICO

"As señoritas de Avignon" é un cadro de óleo sobre lenzo feito no 1907 polo pintor malagueño Pablo Picasso.Podemos diferenciar, como trazos característicos da época,os seguintes:

A sociedade española recobraba o pulso, se é que algunha vez perdeuno, despois do Desastre do 98. Por iso, o primeiro decenio do século XX resólvese en dúas ambientacións, que parecen contraditorias.

Dun lado, acentúase a crise do sistema da Restauración, da política da quenda entre os partidos conservador e liberal, sumidos ambos nunha crise de liderado tras a desaparición de Cánovas e Sagasta. A inestabilidade política dominante nesta época é unha dos seus resultantes; a falta de ideas e de proxectos para o futuro, a outra.

De xeito paralelo, xorde outra realidade: a sociedade española volveuse máis complexa e esixente, e entra en conflito cunha forma oligárquica de facer política.

Cando Picasso presentou a obra ós seus amigos era unha obra sen título. Non hai datos fidedignos e escritos sobre esta cuestión pero se cre que foi o seu amigo Apollinaire quen lle deu o título do bordel filosófico e despois André Salmon chamouno "Lles demoiselles d'Avinyó", unha rúa de Barcelona, na que había prostíbulos.

Salvo aqueles amigos, ninguén coñecía tal rúa e pronto empezou a confundirse o nome de Avinyó co nome da cidade francesa de Avignon. Cando por fin o cadro presentouse con título foi co de "Las señoritas de Avignon",e así chegou ata o tempo actual.

Todos aqueles amigos (un grupo moi reducido) a quen Picasso ensinou o cadro en privado coincidiron nos seus comentarios sobre o gran impacto que lles produciu. Houbo asombro e tamén burla. Picasso ensinouno e gardouno ata que en 1916 (nove anos máis tarde) foi exposto. Trascurridos outros oito anos, Picasso vendeuno por un prezo non moi elevado.

ANÁLISE DA OBRA

A resolución e culminación do labor de Picasso vese concentrada no extraordinario cadro As señoritas de Avignon, o que foi pintado maiormente na primavera de 1907 logo de meses de desenvolvemento e revisión.

Cada unha das 5 figuras na composición final é un obxecto de considerable estudo.Os corpos son similares en estilo ás cabezas das dúas primeiras señoritas da dereita, que á súa vez se diferencian das demais, polo cal sepáranse para lograr unha análise.Obviamente o pintor perdera interese en modelos escultóricos e os comúns naturais dos seus primeiros espidos. O espido posterior está debuxado case todo con liñas rectas que forman planos angulares.A metade dereita ou mellor dito dous quintos das señoritas de Avignon difiren en carácter do resto do cadro. Os cafés claros, rosados e colorees terra da esquerda están relacionados ás cores de 1906, chamado período Rosa.Pero á dereita, grises e logo azuis predominan con acentos de verde e naranjo, os planos son tamén máis mozos e rectos.

A diferenza radical entre o lado dereito e esquerdo da pintura recae nas cabezas das dúas figuras á dereita. A cabeza superior non é tan plana, pero ten fronte pequena cun nariz plano e ríxida, queixo puntiaguda, a boca pequena e ovalada e sen orellas, todas as características das mascaras africanas Negro do Congo francés. A cara de abaixo posúe tamén unha fronte pequena que dá pé a unha mascara totalmente plana onde os ollos, nariz, boca e orellas están descolocados. A man e brazo que sosteñen a cabeza de abaixo están máis violentamente distorsionados.

Como as súas formas, a cor e a súa degradación, as caras parecen inspiradas en xeral polas mascara do Congo e da costa (Ivory), máis que por outra cousa.

Tradicionalmente As señoritas de Avignon foron de todas as maneiras vistas como o resultado da influencia da escultura africana Negro, pero a Picasso ao principio negábao xa que afirmou que o que lle interesaba era a escultura Ibérica e que non coñecía nada da arte Negra durante a creación das señoritas de Avignon.

Pero logo Picasso aseguraría que as dúas figuras da dereita das señoritas de Avignon foron terminadas tempo logo de terminada o resto da composición.

De onde saque a inspiración Picasso, estas dúas cabezas de puro expresionismo, violencia e intensidade barbárica sobre pasa a máis vehemente invención dos fouvistas. E de todas as maneiras a estrañeza chocante da mascara de máis abaixo anticipa as caras surrealistas que Picasso pintaría vinte a trinta anos despois.

Logo, a pesar do interese cara a estas cabezas e a fama da vívida pintura das froitas no fondo, As señoritas de Avignon é máis importante como o conxunto que polos detalles.

As señoritas de Avignon foi chamada a primeira pintura cubista, pola ruptura da forma natural; cubismo nun estado rudimentario. As señoritas é un cadro de transición, un laboratorio, pero é tamén un formidable traballo dinámico e xamais superado pola arte Europea da época. Xunto co cadro Alegría de vivir de Matisse que é do mesmo ano, comeza un novo período da historia da arte moderna.

OPINIÓN PERSOAL

Como conclusión,na miña opinión esta é unha das obras maestras deste autor,tanto pola súa complexidade formal,como pola sua historia,etc.

MI PENE :D

DATOS PRINCIPAIS

Autor: Velázquez

Obra: "As Meninas"

Cronoloxía: Século VII

CONTEXTO HISTORICO

Velázquez pintou este cadro en 1656, ano pertencente ao reinado de Felipe IV, penúltimo monarca da dinastía dos Austrias. Facía máis de dez anos (1643) que tivera lugar a caída do valido Conde-Duque de Oliveirais, e oito anos (1648) do final da Guerra dos Trinta Anos co resultado da Paz de Westfalia, cuxas consecuencias para España e o reinado de Felipe IV foron unha clara decadencia. No ano en que Velázquez pintou As Meninas, o rei estaba xa moi envellecido e con evidentes signos de cansazo ben demostrados na obra do mesmo autor, Retrato de Felipe IV (entre 1656 e 1657). Foi neste ano de 1657 cando Inglaterra e Francia pactaron a repartición das posesións españolas en Flandes, comezando un duro ataque contra a monarquía española, que terminou coa derrota de Dunkerque na batalla das Dunas por parte de Felipe IV e a firma do Tratado dos Pireneos en 1659. Logo da execución deste cadro en 1660, impúxose o matrimonio entre o rei de Francia Luís XIV e a Infanta María Teresa, filla de Felipe IV. Velázquez, debido ao seu cargo na corte española, tivo que desprazarse á Illa dos Faisanes para preparar este encontro; logo desta viaxe, faleceu en Madrid.

Desde os anos 1650, Velázquez polo seu cargo na corte e durante a súa segunda viaxe a Italia recibiu o encargo de adquirir diversas obras pictóricas entre as que se atopaban algunhas realizadas por Tiziano, o Veronés e Tintoretto.11 Velázquez tivo contacto nestes anos próximos ás Meninas con Francisco Rizi, que en 1655 foi nomeado pintor do rei e en 1659 traballou na decoración do Salón dos Espellos do Alcázar xunto con Carreño e baixo a supervisión de Velázquez. Juan Carreño de Miranda foi amigo e protexido de Velázquez aínda que pertencía a unha xeración máis nova. Dous anos logo de terminado o lenzo das Meninas, en 1658, atopábanse en Madrid xunto con Velázquez os grandes pintores Zurbarán, Alonso Cano e Murillo. Zurbarán testificou e tomou parte activa no proceso que finalmente permitiu a Velázquez ingresar na Orde de Santiago.
Foi enterrado o 6 de agosto de 1660 co vestido e a insignia de cabaleiro da Orde de Santiago, distinción que tanto desexou conseguir en vida. Dise, sen ter ningunha certeza oficial, que foi Felipe IV o que despois do falecemento do artista engadiu á pintura das Meninas a cruz da orde sobre o peito de Velázquez.

ANALISE

A escena transcorre nunha das estancias do Alcázar de Madrid. A infanta Margarita atópase no centro da composición, un factor que, xunto á luminosidade que lle deu o pintor, convértea no personaxe máis relevante do cadro. Aos seus lados, Isabel Velasco e Agostiña Sarmiento son as ?meninas?, xunto ás que se atopan os ananos da corte, en actitude lúdica co can que hai aos seus pés. Nun segundo plano, na penumbra, vemos a Marcela de Ulloa e a un home anónimo. Á esquerda aparece o autorretrato de Velázquez, realizando o seu labor como pintor da corte e, ao fondo da estancia, atópase José Neto, aposentador da raíña, nunha posición que destaca por ser o centro da perspectiva do cadro.

Podemos ver dous personaxes máis de máxima importancia: na parede do fondo, xunto á porta, reflíctense no espello as figuras de Felipe IV e Mariana de Austria. Se non fose polo toque de luz que o pintor dá ao espello non reparariamos neles, e ata parece que sexa un cadro máis dentro da estancia. Este xogo visual, un tanto enigmático, permítenos obter máis información das persoas que hai no espazo representado.

En 1984, no medio dunha forte controversia, foi restaurado baixo a dirección de John Brealey, experto do Museo Metropolitano de Nova York. A intervención reduciuse máis ben a eliminar capas de verniz que habían amarilleado e alteraban o efecto das cores. O estado actual da pintura é excepcional, especialmente se se ten en conta o seu gran tamaño e antigüidade.

Velázquez preséntanos nesta obra a intimidade do Alcázar e coa súa mestría fainos penetrar nunha terceira dimensión. Coa escena que mostra inmortaliza un só instante da vida cotiá dos seus personaxes. A luz e a atmosfera do cadro son a consecuencia do dominio e o xenio artístico do pintor sevillano.

Velázquez retrátase no cadro pintando aos reis, cuxa imaxe vemos reflectida nun pequeno e pouco destacado espello, ao fondo da escena.

Como espectadores, sentímonos observados ante a mirada do pintor. A nosa visión da escena é a mesma que a dos reis que están sendo retratados por Velázquez.

Este xesto de Velázquez confirma a importancia que naquel momento tiña a figura do pintor na corte. Ademais, dá un paso importante na representación do mundo real a través da arte, xa que consegue integrar o espazo do espectador co espazo representado.